Рецензија за поетската книга „Заедно да растеме“ од Филип Димкоски

           

Поетската збирка „Заедно да растеме“ од Филип Димкоски со самиот наслов насочува на вистинскиот пат на растењето на децата под будното око на повозрасните и поискусните, но не само растење во смисла од помала кон поголема возраст, туку и во смисла на неопходниот негов придружен елемент -  развивањето, растење во спознајниот процес. Низ првиот циклус песни „Јас, семејството и другарчињата“ насочувајќи го детето читател на доживувањето на различни животни ситуации низ примамливи стихови, на начин лесно восприемлив за секое дете, поетот истовремено својот читател го насочува на развивање на мислата, говорот и  емоциите.

            Соодветното насочување е несомнено еден од најважните поучувачки активности за секое дете, како и за секоја млада личност, ставена пред предизвикот на животот да донесува одлуки. Одлуката како треба да се однесува некоја личност кон околината, што е тоа што треба да правите за да станете „чувари на природата“ е експлицитно посочена во истоимената песна. И навистина, ако прочитате и сами ќе поверувате дека „песни за деца нема“, ами има песни за сите, а во нив е збрана мудроста на возрасните и како што самиот автор во неа пишува:

 „ Песната е вистинска ако                                                                                                детето го бодри и го милува,

  му дава сила и го раскрилува,

   му носи ведрина и ука...“

   Песната е вистинска ако го почитува детското доживување на нештата,  како што поетот опева, и се труди да се искачи на нивото на детето, а не да се симне до него. Тоа е вешто искажана стиховна порака за возрасните, особено за оние кои сѐ уште не се уверени дека секое дете е засебна личност што заслужува внимание и почитување на неговите размислувања кои се соодветни на возраста и стекнатите детски искуства. И ако има нешто што е за нас возрасните неразбирливо, нејасно, треба да ги прашаме. Тие не секогаш имаат развиена јазична способност за да можат точно и соодветно да го искажат она што всушност го мислат и го чувствуваат.

            Но и за таа негова „мака“, поетот Филип Димкоски на секое дете му пружа рака.  Во песната „Кога зборовите зборуваат“ укажува дека секој збор си е подеднакво важен во јазикот, но треба да се внимава за последиците што ги предизвикуваат искажаните „добар и лош збор“ како ука и поука од дамнина за сите оставена, низ стихови и во оваа песна проткаена.

            Дека детето е секогаш среќно во кругот на најблиските, сeмејството и другарчињата, и дека за нив негува нејнежни чувства и спомени, пеат стиховите во песните „Баба“, „Тато - Дедо Мраз“, „Милица и Јанко“ и останатите од овој прв циклус. Тие го бодрат детето да биде сигурно во она што го сака и посакува, да го негува својот талент и да ужива во детството за кое сонуваат сите што веќе го поминале.

            Детството бргу минува, а во него се расте. Растењето ќе е здраво само ако правилно се храниме. Низ вториот циклус песни „Запознај ме, засакај ме и јади ме“, авторот мами да посакаме да пробаме од многуте зеленчукови и овошни плодови од нашето или од друго поднебје. Тој во песната „ Геревиз (целер), магдонос и пашканат“ укажува на еден од начините за нивно комбинирање во вкусни и испробани рецепти за готвење со цел да се јадат, а не да се избегнуваат. Зарем не е вистина дека кога нешто знаеме од каде е, што е, и какво е, го чувствуваме како блиско до нас? Токму таква е намерата на авторот во песните од овој циклус, да се научат интересни нешта за плодовите и нивната полезност за човечкото здравје.

            И како што насловот на оваа стихозбирка повикува на заедничко растење, така растат сите - заедно. Децата растат со возрасните, возрасните со младите и децата, а писателите со читателите. Верувам дека авторот Филип Димкоски ќе напише уште многу други дела со радост и со ваков голем ентузијазам коишто квалитетно ќе го надраснуваат секое негово претходно напишано и објавено дело.

                                                     Љиљана Атанасова