Водена симфонија

Тоа се истите дождовни капки,
кои не радуваат, не возбудуваат,
не натажуваат, не успиваат,
не восхитуваат и не чудат
само дождовни капки се тие,
а колку емоции во нас будат.

Не можеш а да не се возбудиш,
кога крадешкум облак мал
на синото небо ќе се свлече
и наеднаш како од чешма, вода ќе потече,
И штом ќе се заиграш во водените капки,
облакот ќе замине, ќе го снема
и сонцето пак ќе стапи.

Возбудлив е дождот пролетен
со бисер-капки, денот накитен.

Не можеш а да не се радуваш
кога во летните горештини
после подолга запурничава мака,
силен дожд ќе се расшлака.

Ќе врне, ќе врне, долго и силно
потоа којзнае каде облаците ќе кинисаат,
а улиците се до следното утро,
на летен дожд ќе мирисаат.

Радосен е дождот летен
со капки што суша гасат
и мириси што душа красат.

Со денови некогаш
надвор е врнежливо и смрштено
и некоја тага во тебе се сели,
облачно ти е и во душата
и да се тагува треба, некогаш, нели?

Таговити се деновите
со облаци ниски и врнежливи цели,
тогаш цели и се препуштаме на тагата,
за и во радоста да бидеме цели.

Се случува некогаш со дожд да заврши денот,
со неговиот тропот да те успие,
а следниот ден дождот прв ,,добро утро" да ти рече
и со капките негови да те измие.

Сонлив е дождот некогаш,
некогаш-ранобуден,
некогаш-кроток и топол,
некогаш-див и студен.

Ме восхитува дождот
и сила ми дава,
кога силно, силно, силно врне,
како под линија права.

И тогаш сето небо е исто,
бескрајно широко, бескрајно чисто
и татнежи и громови и секавици се задаваат
и уште поголема сила ми даваат.

Ме чуди дождот...Чудесен е.

Но нема што да се чудам,
се во НЕЈЗЕ
е убаво, весело, моќно и лудо
и исто толку чудесно
па и дождот е волшебно чудо.

Филип Димкоски