На првиот пролетен ден се сеќавам по снегот што слегуваше од дрвјата, топејќи це во чашките на цветовите.
Водата во потокот имаше тенок сјај на сребро.
Сокот на озеленетите врби се разлеа во моите жили.
Песните на птиците извираа од моето грло.
Ѕвончињата на стадата ѕвонеа во моето срце.
А јас бев занемен од таа сеопшта среќа.
О, детство, вечна пролет на нашиот живот!
И ти си како првиот пролетен ден. Си заминуваш неповратно, но се што дошло во допир со тебе, позлатено е со сјајот на твојата априлска ведрина.
И те носиме во себе како кревко цвеќе, грижливо чувајќи ги твоите весели бои за освежување на сивите денови во староста.
Да се прошушти да се доживее првиот пролетен ден и детството-тоа значи да се помине низ животот без радост и без светлина.
Видое Подгорец
од книгата „Шарени бродови“
No comments:
Post a Comment