ПОЕЗИЈА ОД ФИЛИП ДИМКОСКИ ОБЈАВЕНА НА СРПСКИ, АНГЛИСКИ И ФРАНЦУСКИ ЈАЗИК

Малку моја поезија на српски, на англиски јазик и на француски јазик на овој портал. Благодарност за објавата на пријателите Дијана Ухерек Стевановиќ од Србија и Абдалах Гашми од Тунис...Поезијата на српски ја препеаа Александар Димкоски и Снежана Алексиќ Станојловиќ, а на англиски и на француски Абдалах Гашми.
Пријатно читање!

http://thejasmincollors.com/?p=2162&fbclid=IwAR3Dtp0Psx57so3-T0s_9fTFUru1SFuzrppCPclYhpT2Y5XjKxlS81DdgX8

LICENTIA POETCA со Зденка Валент Белиќ: ШТО ЗНАЕМЕ НИЕ ВООПШТО?

Почитувани читатели на рубриката Licentia poetica на порталот КулАрт.Мк,

Заради технички проблеми на порталот КулАрт.Мк, а додека истите не се надминат,
рубриката Licentia poetica ќе продолжи еднаш неделно да претставува по еден поет од Балканот на обој блог.Во меѓувреме и сите претходно објавени поети во рубриката ќе бидат објавени на блогот.

Ви го честитаме денешниот Светски ден на поезијата со стиховите  на поетесата Зденка Валент Белиќ од Нови Сад, Србија. За препевот и се заблагодаруваме на поетесата Снежана Алексиќ Станојловиќ.
Уредник на рубриката:Филип Димкоски

Зденка Валент Белиќ (1975) е поетеса и уредничка на списанието за книжевност и култура Нов живот (Nový život). Дипломирала словачки јазик и книжевност. Работела во Градската библиотека во Нови Сад, а од 2013 година работи во Покраинската влада. Активно се занимава со уметнички превод од словачки и од чешки јазик. За својата преведувачка дејност добитничка е на наградите  „Павел Орсаг Хвездослав“(2012), која ја доделува Асоцијацијата на здруженјата на писатели на Словачка и  „Превод на годината“ (2016) која ја доделува Друштвото на книжевници на Војводина. За поезија два пати ја добила наградата „Rozlety“ (1994 и 1997) а добитничка е и на прва награда на фестивалот „Gerbocova literarna Snina“(2017).  Авторка е на книгата „Имигранти во Вавилонската кула“ (Завод за култура, 2017) која е објавена и на словачки јазик во 2018. Членка е на Друштвото на книжевници на Војводина (Нови Сад), Клубот на независни писатели (Братислава), Здружението на уметнички преведувачи на Србија (Белград) и Друштвото на новосадски писатели (Нови Сад).Пишува поезија, есеи, проза и книжевна критика. Објавува во Србија и во Словачка.

НОЌТА  НА  ПОМПЕЈСКИОТ  ОГАН

Дали заспаните да се будат

или да се бдее над молчењето?

Штурците ги оставиjа гудалата и со мрсните

букви ги испишуваат сметките.

Тескоба се вовлекува меѓу камeњаta

и карпаta како острица на амен

o камен загребала.

Завива страв со писокот вијугав,

со немиот жар чадат серпентини.

Страста испарува...

Неиздржлива е смрдеата на изгорените желби.

На џагорот вратот му е  заклан,

a во огледалото – само плосната темница

заробена од кој знае кога

како илјадагодишниот пепел во помпејската печка.

Дал’ да дувнеш во тескобата на дланка?

Во раскошната глава на глуварчето?

Во сонот

со синото небо?

Дал’ да дувнеш или здивот да го сокриеш? 

И да бдееш над молчењето?

Само жарче што ги сотрува наивните инсекти

се слуша уште како цврчи.

Нашиот бешумен сон

наскоро ќе биде празен.

Стравот ни ја распарува надежта на денот 

и верата во синилото

под капаците на заробеното помпејско момче,

Недопреното.

РАЗДЕЛБА

Ме даруваш со разбирливото молчење.

Се накривиле деновите под неговото траење.                                          

градбата е накривена,

сега веќе знам дека ќе падне.

Не, онака величенствено, во оган како Нотр дам,

Туку како истрошена  колиба,                                                                  

чиј кров немо клекнува под сопствените темели.

Секогаш кога нешто ќе ти падне на прсти, тогаш боли,

подскокнуваш на другата нога и во себе пцуеш.

Секогаш кога нешто ќе ти падне

се фаќаш за градите и го запираш урликот.

Човек умее да зборува само на својот јазик

иако не е сосема сигурно дека и  него го разбира

и дека сосема знае што кажал.

Ние двајцата (како звучи свечено ова!)

долго веќе молчиме на мајчините јазици

згледани во подот.

Некогаш сме се гледале во очите.

Вавилонците околу нас ја артикулираат својата беда,

Капнува дреновина по патот.

Устите се отвораат и ја цедат љубезноста

во која нема да се удави

нивната злоба.

Kaко во немиот филм

гестакулираат и се разминуваат.                                                                 

Го впивам нашиот нем разговор,

затоа што  единствено него го разбирам.

Кажаното ќе ме препознае каде и да тргнам.

 AПОКРИФИ

ЖЕНАТА НА ЛОТ

Што знаеме ние

за чиј поглед се свртела таа

бегајќи од пламените јазици на Содома?

Oд чиј притисок oжеднела

возбудена како кога од високата карпа

со сета силина ќе скокнеш

во млако море

a тоа благодарно ги раскрилува рацете и

ја пушта жедна да се нурне во него.

Пења им шишти околу ушите,

Брановите ги фрлаат, ги вртат

Итаат во височините, a потоа оддеднаш понираат во солена утроба  

на битието.

Ќе ја растураше сласта наоколу како

искината ниска од бисери

од хукот на свилената вода,

што од устата лековито извира.

Затегнувањето на залепената коса обвиткана

околу вратот,

влакна во устата и вкус на крв

од касањето на распуканите усни.

Знаеме ли ние нешто за тоа гротло

кое како железен оков

гуши?

Koлку е тежок? Дали успева да го носи

забранувано тело, а од него да не се откине?

Би ја впивала во себе пијавицата на торнадото

која ги кине стеблата,

и ги корне од коренот,  

ја простира земјата од бусени по почвата,

како тегла со лешници

случајно во занес со рака превртена.  

Стакло пукнало, a плодовите се растркалале по дрвениот под

дури под окното на прозорецот.

Каде е сега тој прозорец на Гомора

низ кој со окото се враќаше?

Таму таа ги простре лешниците и бисерите,

или ја искина гривната,

обетките немарно ги спуштила под креветот,

случајно поминала преку фрлената бела кошула

по ритуалното принесување на жртвата од сопственото тело

на најмоќниот Бог.

Што знаел за нејзиниот пекол  

оној кој и наменил рај, а градот го запалил,  

од кој  сега во трчање како виновна ја изнесуваат

додека од себе ја тресе страста како неизбришани капки вода

Носејќи го своето последно зрно на солта под јазикот.

Што знаеме ние воопшто?

                                                              

Препев од српски на македонски јазик: Снежана Алексиќ Станојловиќ

BOŽJI GLAS-Filip Dimkoski

Listje z vetrom vznemirjeno – šelesti,

zvijajo se veje – prasketajo,

dež udarja po listju – kaplje se zlivajo,

črički se oglašajo – z melodijo nagajajo.

Vsak klas trave ve, kdaj naj trepeta,

ptica ve, kdaj naj zapoje, kdaj naj bo tiho,

in kdaj naj prisluhne drugi ptici.

Zvoki so se zlili

v olimpijski simfoniji,

vtis je vsemogočen

v kozmični harmoniji.

In vsi ti nešteti trepeti in zvoki,

in vsi tisti, ki zvok ustvarjajo,

vedo, v katerem trenutku vdihniti,

popolnoma utihniti, se umiriti,

da puste nemost divjini,

da prisluhnem najmočnejši – tišini.

Jasno je,

kdaj tišina in zvok,

globok, oster, zavezniški,

v prepletu

ustvarjata glasbo.

Učim se:

Kako dolgo moram molčati

preden odprem usta,

kako je treba prisluhniti

preden zapojem in spregovorim.

Naučil se bom:

ujeti ritem z naravo

v sozvočju z akordi slave

vedeti, kdaj naj bom glasnejši,

kdaj – glas, kdaj – govorica,

v praizvirni polifoniji,

da dopolnim

božansko melodijo.

                                                                                                        Poslovenil: Zdravko Kokanović Koki

Regalo per il dono-Filip Dimkoski

Desideri cambiare il mondo

cominci da una parte, di un pezzetto terreno

sputando nei palmi, lavora il campo non arato.

con il corpo sudato e le mani ruvide

del maggese fai un pezzo tutto tuo,

che ami e ti ama

Ogni giorno ti inchini alla sua esistenza,

ammicchi al sole, accorri per vedere se,

se le albicocche hanno germogliato, se l’uva ha partorito,

se il puledro ha comminciato a camminare, se le zucche hanno fruito,

se le gallinelle hanno preso il volo, se la mandorla profuma,

se l’innesto ha dato le radici, se l’asino si è rifugiato dalla piogga,

se la mammella della capra si è riempita.

Scavi e ari, semini, innaffi e mieti,

riempi il barile col vino

il fienile – con la paglia, I granai con il grano,

tutto in ordine, tutto riempito.

Solamente in un frutto ciliego, potrai trovare la luce e la benedizione,

solamente con un sorso d’acqua, latte e vino,

potrai sterminare il veleno.

Nella tua casa, non ci sono gli orologi,

tu misuri la lunghezza dei sorrisi,

sai quando sotto la neve l’erba s’innalza

quando al figlio gli è spuntato il primo dentino

alla figlia – quando I capelli le sono cresciuti,

quando tua moglie ha pianto di gioia,

quando la gatta ha partorito I gattini,

quando la chioccia ha covato.

Sei ricco perché nella tavola rotonda puoi,

l’acqua, il cibo e l’amore mettere

e neanche un ben pensante,

affamato non rimettere.

Il tuo pezzo di terra e la tua casa – rifugio,

il punto dal quale, ovunque tu finisca,

potrai sempre ritornare.

Nella pienezza, calmezza e la bellezza, nell’ampiezza dell’amore

tu vivi nell’armonia,

e non ti viene in mente di cambiare sto mondo,

perché hai costruito un mondo nuovo.

Traduzione di Matteo Shrempf

ПРИЗНАНИЕ ОД ИНДИЈА ЗА ФИЛИП ДИМКОСКИ

 Повторно убави вести. Чест ми е што ми стигнува вакво признание од Индија! :D

As the sun rises and sets, so goes the life time of a writer. Like fragments of food on the table, so is what he left behind, his footprints in the contemporary society.
Michael Madhusudan Dutta made his mark and today Literally Honours will be given in his name. Famous for his contribution to both English and Bengal literature. His sonnet in Bengali speaks volume. His epics are masterpieces, regaled with beautiful words that could madden the reader and grip her with iron fist.
Indo universe voice of poetry as a global body laden with social cultural unity of the world through literature takes the lead to encourage writers to live what they write as they have great influence in the society unto generation unborn. History will either lift you or cast you away as a writer.
To gain a recognition in Indo universe voice of poetry is the same as picking up a pebble from the belly of the sea as it has to be approved by Every Child lifeline foundation, an NGO in partnership with 'UNICEF' and with registertion number CAC/IT/127054.
Congratulations for having satisfied our due process as a writer and a humanitarian. You are here by Honoured with our prestigious Michael Maddhusudan Dutta's literally prize. Welcome to Indo universe voice of poetry /Every child's Hall of fame.
Your award will be published in the next issue of our magazine 'Voice of the orphanage' and will also be published in our official sites with no hesitation.

ПОЕЗИЈА ОД ДИМКОСКИ ОБЈАВЕНА ВО РОМАНИЈА

Овојпат на моја радост и задоволство, две мои песни, биографија и видување за мојата поезија се објавени на романски јазик во списанието Valahia во Ѓурѓево, Романија.
Благодарност до уредничкиот одбор и до изборот на поетесата Дуња Паланџану, како и до преведувачите Наде Радева, Палмира Никленова и Адриан Василев.

„Креираме и рецитираме“ во с. Мало Коњари

На 2.3.2020 во ОУ „Страшо Пинџур“ по повод патрониот празник на училиштето, поетот Филип Димкоски ја одржа работилницата „Креираме и рецитираме“. Со учениците-домаќини како и со гостите од училиштатата од Обршани, Кривогаштани и од Прилеп, го открриваа светот на пишувањето, творењето и рецитирањето.

ОСТАНИ

Доволно ли си чист

за да газиш по водениве ливади?

Разликуваат ли замаеност од свежина

твоите машки гради?

Лесен ли ти е чекорот

за да се искачиш

до врвот на спокојот?

Ако си дошол да го брзаш времево

да го сечеш костенот, да го корнеш папратот

да го вознемируваш мирот

да пресоздаваш и твој ред да клаваш

тогаш птиците пеат: оди си, оди си.

Ако си дошол да го бакнеш изворот

да ги чувствуваш сласта и заморот

небесна музика да слушаш

да ја успокоиш твојата душа,

тогаш дабовите од сите страни

пеат: остани, остани.

Знаеш ли како мириса маточината?

Знаеш ли како жули копривата?

Умееш ли на тревите да им се смееш,

да трчаш и танцуваш на дожд и да пееш?

Умееш. Знаеш. Сети се.

Убавината постои заради неа самата

доволна си е на себе си

во тишината, во осамата

но кога љубов човечка природата ја бранува

нејзината убавина, поубава станува.

Ако со љубов ја гледаш

со поглед ја галиш

таа уште пораскошна е

затоа дојди, радувај и се

потоа остави се како што е.

Филип Димкоски

МОРКОВИ ЗА ПОДАРОК

Дедо Стамен денес не е зафатен со своите правнички обврски, па одлучи своите внуци да ги прошета низ населбата Аеродром во Скопје. Да не е зафатен дедо Стамен тоа ретко се случува, а и неговите внуци доаѓаат ретко. Внуците Илија и Филип живеат во Прилеп, а внукот Синиша дури во Србија во градот Ниш.

Внуците иако се навикнати повеќе да се дружат со баба им Струмка, сепак ги сакаат и прошетките со дедо Стамен.
А дедо како дедо, штом ги шета низ зелените паркови на Аеродром, сепак сака и да им купи нешто на внуците, а тие како и сите деца многу се радуваат за подароците.

Неодамна во населбата се отвори еден нов огормен супермаркет. Тоа му падна на памет на дедо Стамен па одлучи внуците да ги однесе таму.

Синиша, Илија и Филип ја прифатија идејата сите заедно се упатија кон новоотворениот супермаркет.

Штом влегоа внатре децата се воодушеија од просторноста на маркетот, а дедо Стамен им рече:
- Aјде сега секој од вас да си избере по три нешта што сака да му ги купам.

Илија, внукот од постарата ќерка, секогаш сака многу нешта. За него беше тешко од се што посакуваше и од се што виде да избере само три нешта. Него се му е убаво и се му е интересно.
На одлучи и си зеде едно големоо чоколадо, пакетче со гумени бомбони и саат кој се отвора и во исто така содржи бомбони.

Синиша пак, највозрасен од сите внуци, само една година постар од Илија, секогае е озбилен и скромен во барањата.
Се одлучи само за еден подарок и тоа да биде тој чудесен часовник во кој има бомбони. Но дедо Стамен го убедуваше, па најдпосле и тој избра уште две нешта. Веројатно тоа беше чоколатце Животинско царство и сокче „Бомба“.

Филип е најмалиот внук, брат на Илија. Најмал е од сите и често мора да си игра сам оти брат му и братучед му си се посебна екипа која си има свои теми за муабет и свое друштво.
Тој додека Илија и Синиша се распрснаа низ супермаркетот да ги најдат трите нешта што ќе им ги купи дедо Стамен, си стоеше кај фрижидерот со овошје и со зеленчук.
Кога веќе требаше да си одат, дедо Стамен забележа дека Филип не носи ништо во рацете.
А ти Филип што си избра, каде ти се твоите производи?- зачудено праша дедо Стамен.
На тоа шестгодишниот Филип, одговори:
-Јас не сакам ништо друго.  Дедо те молам да ми измериш еден килограм моркови.

Дедо Стамен многу се зачуди, оти сите деца сакаат чоколада и сокови, а Филип од сите нешта во продавницата избра токму моркови. Сепак му ја исполни желбата.
 Трите внучиња и дедодото среќни си отидоа од супемаркетот и ја продолжија прошетката. Филип со душа чекаше да стигне дома за баба да му исчисти неколку моркови а тој со сласт да си ги изгрицка.

Килограм моркови беше подарокот што го избра Филип. Кој рече дека најмалите не знаат што е здрава храна.

                                                                                                          Филип Димкоски

ЈАРЕТО ШТО ПРЕНЕСУВА ОСМОМАРТОВСКИ ПОДАРОЦИ

              Родителите на второоделенците веќе неколку дена пред празникот на жената, размислуваат што да и' купат за подарок на наставничката. По разговори и договори со своите ученичиња се договараат и купуваат. Секој купува според можностите и според замислата. Секое втораче на 8 Март ќе се појави на училиште со подарок за својата наставничка. Со тоа се покажува внимание и почит.

Ден по ден минуваше и набрзо дојде осмиот ден од баба Марта. Додека одат на училиште второодделенците си кажуваат кој што и' купил на наставничката, кој како го спакувал подарокот...Стигнуваат на училиште и влегуваат во училницата.

Меѓусебно нешто се договараат и си дошепнуваат. Влегува наставничката и сите во еден глас честитаат:
 - Срееееќен Oсми мааарт драаага наставничкеее!

-        -- Благодарам мили мои, со широка насмевка им одговара нставничката Розита.

И почнуваат дечињата, едно по едно да одат кон катедрата на наставничката и да и' ги подаваат осмомартовските подароци. И така со ред од број еден во дневникот па се до број дваесет и пет.

-          --  Дечиња, колку пати сум ви рекла да не трошите пари. Вие не заработувате, а со ова им правите трошок на родителите. Најголем подарок ми се вашите насмевки. Но, сепак штом сте ги донеле подароците, од срце ви се заблагодарувам.  Бидејќи вие ми честитавте, јас секого од вас ќе го почестам со чоколатце.

Станува наставничката и ги почестува своите ученици, а тие радосни, невешто ги отвораат пакувањата од чоколатцата и лакомо ги јадат.

Откако се заблажија, учениците посакаа секој подарок да биде отворен за сите да видат кој што купил:

-          -- Ајдее наставничке, да ги видиме подароците-насмeано и љубопитно молат второоделенците

Наставничката Розита, не се согласува со барањето на учениците.

-          - Дечиња, не е важно кој што донесол. Секој го избрал најубавиот подарок и ми го донел мене. Знам дека е така. Не е важно што се подарува, туку важно е како се подарува. Вашето внимание и вниманието на вашите родители мене бескрајно ми значaт.

Децата, негодуваат. Некој се лути, некој дури и ќе се расплаче затоа што наставничката вели дека нема да ги отвори подароците:

-         -  Неееее, неее...не може така. Сакаме да ги видиме, сакаме да ги видиме. Сакаме, сакаме, сакаме-извикуваат децата.

-- Добро, добро...ама овој час беше предвиден на почеток да си честитаме а потоа да учиме нешто ново. Вака ќе ни помине целиот час, ама ете...ќе попушатам. Ајде, ќе ги отвораме подароците....

- ЈЕЕЕЕЕЕЕЕЕЕ!- гласно извикуваа децата.

И така, наставничката отвора, секој подарок го коментира со  благодарност и со воодушевување, а децата кажуваат кој подарок чиј е. И така од првиот до дваесет и петтиот подарок.

Филип, кој седи на првата клупа, гледа зачудено во купот подароци на масата на наставничката и ја прашува?

-       Лелееее колку подароцииии наставичке! Јас сум загрижен за тебе.
-          Зошто бе Филипче-прашува наставничката.
-          Наставничке ти не  можеш да стигнеш  до дома со олку подароци, не можеш да ги однесеш.
-          Наставничката се смее ама сепак се воздржува оти Филип е серизно загрижен.
-          Филипче, не се грижи. Ќе дојде некој од моите домашни и ќе ми помогне.
Филип, слуша, слуша внимателно и наеднаш воскликнува:
-          Не наставничке. Јас ќе ти помогнам. Знам како.
-          Како Филипче? -пак насмеано и љубопитно прашува наставничката Розита.
-          Ние дома имаме јаре. Го донесоа, а планирано е да се јаде за Велигден. Ама јас сега одма ќе отидам до дома и ќе го донесам. Ќе го натовариме јарето со подароците и така ќе ги однесеме дома сите ваши подароци.
Филип најсериозно ја предложи неговата голема идеја.  Неговото решение за проблемот е тука. А наставничката...едвај се воздржува да се изнасмее на цел глас. Но не смее. Да не се навреди Филип и да не помисли дека неговата идеја не е сериозно сфатена.

Наставничката внимателно му објаснува на Филип дека ќе се најде друго решение...Тој на крајот прифаќа. Ѕвончето го означува крајот на часот. Така заврши тој Осми март!

                  Филип Димкоски