Лисјето од ветер поддувнати – шумолат,
гранките се виткаат – крцкаат,
дождот удира врз лисјето – тие плускаат,
штурците се огласуваат – свират,
секоја тревка знае кога да шушне
секоја птица знае кога да пее,
а кога другата птица да ја слушне.
Звуците слеани
во олимпска симфонија
печат се семоќен
на космичката хармонија.
И сите тие милиони звуци,
и сите тие творци на звукот,
знаат во кој миг да здивнат,
сосема да се угасат,
да стивнат,
да ја остават во немост дивината,
да ја слушнат најмоќната – тишината.
Се знае:
кога тишина, кога звук.
Потоа тие се испреплетуваат
и двата сојузника
создаваат музика.
Научувам:
Колку треба да молчам
пред уста да отворам,
колку треба да слушам,
пред да пејам и проговорам.
Ќе научам:
Да фатам ритам со природата,
да сум созвучје со акордите на одата,
да знам кога сум гласче,
кога – глас, кога – гласиште
во праизворната полифонија,
јас само да ја надополнам
божествената мелодија.
No comments:
Post a Comment