Си било еднаш едно дрво (трет дел)

Што зборуваш Маро? Нели уште кога бевме во Полска, рече оти татковина е онаму каде што има љубов? Јас го сакам Израел иако не сум го видел, ама тоа ниту мене ниту на моето дете не може да му биде татковина. Јас во Македонија сум роден, и еврејски не знам. Само македонски знам да зборувам и покрај сите страданија, пак парче душа таму ми остана.

И што? Во Македонија ли ќе се враќаме?-прашува Мара.

Не! Засега не. Сепак овдека лебот ни е обезбеден. Помина време и веќе не знам како е таму сега.

А детето овде ќе се роди, ама ќе си ги знае корените.

Таа ноќ беше светла. Месечината набрекнала како градите на Мара. Полна јадра и убава жена беше. Тие навистина водеа љубов. Не само размена на страсти за да си ги задоволат нагоните, ами водејќи љубов мислеа на плодот што ќе го зачнат.

Бременоста на Мара не и даваше да работи толку како претходно. Откажа да биде негувателка на детето кај комшиите, и остана само да ја чисти зградата. Во погорните месеци од бременоста и дадоа денови за породилно отсуство од работа.

Пораѓањето беше лесно. Канада уште тогаш имаше добри болници и професионални лекари. Се родија близнаци. Едното момче, другото девојче.

Се знеше како ќе се викаат. Костадин и Егдоминда.

Костадин и Егдоминда растеа, а Мара и Шами им се радуваа. За цркви, религии и држави не зборуваа. Си ја гледаа работата и си ја бранеа љубовта семејна.

Децата тргнаа во училиште, а Мара додека беа помали изучи за медицинска сестра и се вработи. Шами тешката работа во фабриката за пластика ја замени со работа во зградата како шеф на целосното одржување. Ја конторлираше работата на чистачките, водоинсталатерите, градинарите...

Им доделија поголем стан во истата зграда со неколку години рок за исплаќање.

Во Македонија не беа отишле воопшто откако се доселија во Канада. Преку писмо се допишуваа со нивниот кум Браун, кој еднаш ги посети со неговата сопруга и едното синче кое го имаа.

Како поминуваше време, децата растеа, а годините на Мара и на Шами им  одминуваа. Се повеќе ги копкаше желбата да отидат во Македонија. Никогаш не престанаа да си ја сакаат Македонија, и да си го зборуваат македонскиот јазик. Дури и децата иако во Канада родени одлично зборуваа македонски.

Кога дојде летен распуст, а Костадин и  Егдоминда веќе завршија средно училиште, Шами и Мара одлучија да шетаат малку низ светот. Имаа можности за тоа. Најпрво отидоа до Израел. Престојуваа неколку дена и Шами ја запозна формираната држава на Евреите. Поминаа убаво. Потоа отидоа во Полска и на нивните деца им го покажаа дрвото на кое е врежано името на нивното куче-херој со име Арпад.

Тука низ плач, насмевки и сеќавања, под дрвото во градината на Треблинка, Шами и Мара на своите деца им ја раскажаа целата нивна животна приказна. Од Полска по 20 години, конечно отпатуваа за Македонија. Стигнаа во Скопје, расшетаа малку забележувајќи ги промените кои му се случија на градот по земјотресот во 1963, и веднаш со автобус се упатија за нивната Битола.

последното продолжение ќе можете да го прочитате утре (вторник.17 ноември, 2015)